Graag zouden wij een groot verhaal vertellen dat iedereen zou kunnen ontroeren. Met een wolf en een schaap en een vrouw en een koetsier en een draak met twee tanden en een kasteel dat dan uit elkaar zou moeten vallen. Graag zouden wij een voorstelling maken waarbij de mensen van hun stoelen vielen uit verwondering en samen zouden blijven liggen tot het donker werd. 

Graag zouden wij een groot verhaal vertellen dat iedereen zou kunnen ontroeren. Met een wolf en een schaap en een vrouw en een koetsier en een draak met twee tanden en een kasteel dat dan uit elkaar zou moeten vallen. Graag zouden wij een voorstelling maken waarbij de mensen van hun stoelen vielen uit verwondering en samen zouden blijven liggen tot het donker werd.

Bouwproject + Presentatie over te grootse plannen. / concept:  Maxim Storms en Katrien Valckenaers / met dank aan: Alice Vanderschoot,  Jeroen Van der Fraenen, Bart Jaques, Liselot Comeyne, Leo van Cleyenbreughel, Robin Vanden Bussche, Jesse Vandamme, Ibi Vandenkerkhove, Johannes Arnauts, Jasper Dupon, ...   

Graag geloven we dat kunst iets teweeg kan brengen. Maar soms twijfelen we daaraan. Weten wij als jonge kunstenaars wel genoeg wat het leven inhoudt om zinvolle voorstellingen te maken? Wanneer lever je als kunstenaar iets af dat écht na zindert in de maatschappij? En  heeft dat dan te maken met 'het goede doen'? Maken wij dan kunst om het goede te doen of om zogezegd het goede te doen om dan daarna ons ego te laten strelen? Misschien  willen wij als jonge kunstenaars te veel of net te weinig. Misschien durven we als jonge kunstenaars nu te weinig. 

Er is voor ons geen grote noodzaak om de toeschouwer van iets te overtuigen. Schreeuwen heeft vandaag weinig zin. Is het mogelijk dat theater helderheid en troost kan bieden aan zijn publiek? Wij hebben besloten een houten kerk te bouwen. In de hoop dat het als monument symbool zou kunnen staan voor onze zoektocht naar een nieuwe plaats waar we kunnen stil staan en geloven in onze halstarrige dromen. In de hoop dat de kunsten dit soort plaatsen kunnen creëren en/of beklemtonen. 

Graag hadden we iets mooi gemaakt. Wie weet dat  verschillende buurvrouwen langskomen met thee en koekjes en dat we op de vierde dag nog een extra stelling moeten bouwen om aan de top van de kerk te geraken en dat vele dan een handje toesteken. Misschien wandelen mensen onwetend voorbij en moeten ze plots hard lachen of waait op de zesde dag alles weg en zijn er problemen met verzekeringen en hebben we hierdoor een miljoen schulden en zijn wij als beginnend gezelschap in één vingerknip wereldberoemd wegens grote problemen. 

Dit project werd geselecteerd voor Theater Aan Zee 2011
Speciale dank aan Liv Laveyne en Sophie De Somere

Recensie door Hannes Dereere (06/08/2011):

Jonge mensen die pure schoonheid willen creëren en hun publiek bij de creatie ervan willen betrekken. Ze zijn schaars, maar ze zijn er wel. Ballet Dommage, het pasgeboren theatergezelschap van Maxim Storms en Katrien Valckenaers, is op die leest geschoeid.

Op het braakliggen terrein van de Langestraat 103 deden ze een verwoede poging om hun droom voor deze TAZ-editie te realiseren, met behulp van nogal wat weggeworpen karton en afvalhout. Het duo herhaalde daarmee voor deze edtitie het huzarenstukje dat het een half jaar geleden in KASK Gent tot een goed einde bracht. Het concept is eenvoudig: een kerk bouwen. En er een wens voor de toekomst aan vastknopen.

Net voor de slotpresentatie vraagt een voorbijgaand meisje aan haar moeder "of ze hier een speelplein aan het bouwen zijn?" De moeder legt haar oogappel glimlachend uit dat dit niet het geval is. Maar misschien heeft ze het wel verkeerd voor. Want de genegenheid en warmte waarmee Storms en Valckenaers iedereen die heeft meegebouwd bedanken, zegt iets over het plezier dat zij op hun 'speelplein' hebben gehad. Zeven dagen bouwden ze een kerk en iedereen mocht meedoen. In zeven verschillende stappen, beginnend bij 'hoop' - een hoop hout, hebt u 'm - en eindigend met de presentatie die gisteren in de namiddagzon plaatsvond. 

Waarom een kerk? Omdat een kerk - los van eventuele liturgische overwegingen - een plaats is om te geloven, om stil te worden. Geloven in de kunst en de kracht ervan om mensen samen te brengen. De droom van Ballet Dommage klinkt even naïef als oprecht. En een beetje absurd. Maar de kerk staat overeind. Al hapert er een stem en wil de elektriciteit niet meewerken. Vandaag is alles mogelijk, luidt het. "En dat mogen wij zeggen want dit is theater. Dit moet de waarheid niet zijn, dit mag een verlangen zijn."